Dit verslag stond in het clubblad van juni 1990. Dit keer een
verslag van een wedstrijd van ons eerste elftal welke iedereen die er bij was zich
zeker nog zal herinneren. Het was namelijk de wedstrijd om het kampioenschap
tegen L.E.W. uit Eindhoven, gespeeld op neutraal terrein in Mariahout.

Eindelijk was dan daar die lang verwachte
beslissingswedstrijd. De strijd werd uitgevochten op het veld van v.v.
Mariahout, dat er als een biljardlaken bij lag.

Ondersteund door honderden in oranje gestoken supporters
begon de Keldonkse ploeg erg goed. Vooral Maurice van de Laar kon in die
beginfase alleen door smerige overtredingen afgestopt worden. LEW had de messen
namelijk meer dan geslepen en had eigenlijk met niet meer dan negen man de rust
mogen halen. De scheidsrechter trad echter te lankmoedig op, wat Keldonk later
fataal zou worden. Toch kwam LEW ook nog aan de leiding: een ogenschijnlijk
ongevaarlijke bal sneed dwars door het hart van de Keldonkse defensie heen,
waarna de bal in het doel werd gewerkt: 0 – 1. Keldonk was en bleef duidelijk
de betere ploeg, wat even later in de verdiende gelijkmaker resulteerde: Paul
Brugmans besloot een lange solo met een schot wat de keeper van LEW niet onder
controle kon krijgen, waarna Maurice van de Laar het zwarte leder over de lijn
duwde: 1 – 1. De ploeg van Marty Heymans ging door met goed verzorgd voetbal en
LEW bleef maar schoppen en hakken. Volkomen terecht nam de Oranje-zwarte
brigade de leiding toen Willy Rooyakkers een vrije trap genomen door Neel van
Hout, keihard inkopte: 2 – 1. In plaats dat het voor de rust nog 3 – 1 werd
kwamen de Eindhovenaren weer gelukkig op gelijke hoogte: Een corner werd door
de gehele Keldonkse defensie verkeerd ingeschat, waarna een LEW er vogeltje
vrij kon inkoppen: 2 – 2.

Direct na herbegin werd Maurice van de Laar foutief gestuit
binnen de beruchte lijnen, PENALTY ! Maurice nestelde zichzelf achter de bal,
maar schoot tot ontzetting van alles en iedereen naast. Even later moest ook nog
onze motor op het middenveld en aansluiter achter de spitsen, Paul Brugmans,
met een dikke enkel naar de kant. Deze twee zaken bij elkaar opgeteld: de
gemiste penalty en het afhaken van Paul luidden eigenlijk de Keldonkse
ondergang in. Vlak voor het einde van de negentig minuten kreeg invaller Jan
Bouwe jr. nog een dot van een kans, maar wist deze niet te benutten.

In de aansluitende verlenging kwam LEW op een 2 – 3
voorsprong toen Rob van de Broek duidelijk werd weggeduwd, maar de man in het
zwart daar om onduidelijke redenen niet voor floot. Keldonk was geklopt en
moest zelfs nog een vierde tegengoal toestaan, als gevolg van de vele ruimte
die er nu ontstond. Toch werd er na afloop nog tot in de kleine uurtjes feest
gevierd in de Keldonkse kantine, want promotie is natuurlijk ook niet niks. Al
met al was het toch een fantastische happening geweest waarbij niemand zich ook
maar een seconde heeft verveeld.